Yapıtımızın birinci bölümünde anlatısal söylemin özelliklerini
belirlemeye çalıştık ama bu alanın günümüzde tarihyazımı ile kurmaca
anlatı gibi iki büyük ayrımından söz etmedik. Ancak bu arada,
tarihyazımının gerçekten söz konusu alana bağlı olduğunu üstü kapalı bir
biçimde kabul ettik. Şimdi sorgulayacağımız işte bu bağlılık olayı
olacak.
Yapacağımız araştırmanın kökeninde, eşit güçte iki inanç yer almaktadır. Bunlardan ilkine göre, tarihin anlatısal özelliğini, tarihin özel bir biçiminin sürüp gitmesine, yani anlatısal tarihe bağlamak günümüzde yitirilmiş bir davadır. Bu açıdan, benim tarihin eninde sonunda anlatısal olduğuyla ilgili savım, hiçbir biçimde anlatısal tarihin savunulmasıyla karışmaz.
Benimsediğim ikinci inanç ise şudur: Eğer tarih, bir öyküyü izleme konusunda sahip olduğumuz temel yeteneğimizle ve anlatının anlaşılmasına ilişkin bilişsel işlemlerle (bu yapıtın birinci bölümünde betimlemiş olduğumuz biçimiyle) her türlü bağını koparacak olursa o zaman toplumsal bilimlerin birliği içinde ayırıcı özelliğini yitirir: Tarihin tarihsel olma özelliği biter.
Peki ama ne türden bir bağdır bu?
Asıl sorun da işte buradadır.
