Yarattığımız olayörgülerinde zamana bağlı, belirsiz, biçimi olmayan ve
hatta son aşamada “dil-siz” [sesi-olmayan] diyebileceğimiz deneyimimizi
yeniden biçimlendirmemizin ayrıcalıklı yolunu görüyorum. Augustinus
şöyle der: “Peki nedir zaman? Eğer kimse bana bu soruyu yöneltmezse,
zamanın ne olduğunu bilirim; ama eğer biri bana bu soruyu sorar da ben
de açıklamak istersem, zamanın ne olduğunu bilemem.” İşte olayörgüsünün
gönderge işlevi de, felsefi spekülasyonun açmazlarıyla
karşı karşıya kalan bu zaman deneyiminin, kurmaca tarafından
yeniden-biçimlendirilmesi yeteneği içinde yer alır.
